Het is alweer even geleden dat ik hier gepend heb. Een weekje ofzo? Het was dan ook een rijkgevulde week. Met name het weekend, drie verjaardagen welteverstaan, waar ik allen een bezoek heb gebracht. Mijn broertje vervroegde zijn verjaringsfeest met een nachtelijke muzikale bbq de en moeder van de geliefde had ook haar dag vervroegd en bood een feestelijke lunch aan. Als eerste had ik echter het feestje van een kleine meid die op de eerste dag van het weekeinde de viering van haar 3 jaren had. Ze is de dochter van mijn geliefde, dus het betekende veel familiair bezoek van zijn zijde. Voor diegenen die een dergelijke kinderverjaardag in het verschied hebben en wat snel overprikkeld van aard zijn een waarschuwing bij deze, vantevoren heel diep inademen en veel rook-,-plas en wandelpauzes inlassen! Jeetje, alsof je even de creche thuishaalt en dan waren er nog geeneens meer dan 3 kinderen. Nee, de kinderen waren niet de pijnbron, het waren de ouderen samengehokt in 1 ruimte die kwekkend en blikkenuitstotend me mijn energie ontnamen. Tot mijn verrassing waren dit keer niet de koters de slurpers, nee ik vond het zelfs prettig met ze, ik heb gemerkt hoe heerlijk het kan zijn met kinderen! Wil je je afsluiten van aan allerlei kul-omgangregels-opererende-mensen laat jezelf dan los onder kinderen. Ze spreken boekdelen, zijn eerlijk en direct en het voornaamste fijne gegeven is dat je jezelf kunt zijn bij ze. Ik moet toegeven dat ik nog maar sinds kort deze mening uit, ja dat was wel anders! Koters, kinderen, kids, kroost, kortom de 'K' van ... Moest er niets van hebben, weerzin voelde ik zelfs. Althans, dacht ik te voelen, ik heb ze achteraf gezien niet op deze waarde geschat. Natuurlijk blijf ik ze over het algemeen niet prettig in gezelschap vinden, maar wanneer je je onder hen begeeft en als het ware op hun niveau de wereld tegemoet treedt, gaat het prima, zelfs fijn dus.
Naast deze openbaring van kindvriendelijkheid ben ik sinds die dag nog een beetje wijzer geworden. Heel soms denk ik nog weleens dat bij kinderen zelfgemaakte waar versus gefabriceerd supermarktwaar het wint, als je het maar volstopt met in hun wereld lekkere en herkenbare dingen, zoals aardbeien en pannenkoekjes. Maar nee, mijn feestelijke frisse flensjestaart, in kinderjargon: pannenkoekentaart met aarbei, op basis van vanille, aarbei en mascarpone sloeg niet in als een bom. Ze heeft er zelfs niets van gegeten volgens mij. De ouderen daartentegen hebben er goed van gesmuld hoor. Nee, leuk vond ze hem wel, maar het kleine 3-jaren verse meisje was direct om toen de chocolade met roze geglazuurde caketaart voorbij kwam. Och, wat houdt zij van chocola en prinsessenroze snoepgoed! Ach en geef haar eens ongelijk, smaak ontstaat pas echt na geruime ontwikkeling. Het is mooi om te zien hoe je je eigen interpretatie teveel doordrukt in het haar vermaken. Zo geef je haar vervolgens een enorm cadeau, een zuurstokkenroze helm voor haar fiets met daarop geplakt 3 van de favoriete hartjes (met van die oude-van-dagen teksten als: "Fax me" en "Gaaf"...), en het enige wat ze ziet haar doet schreeuwen van geluk, zijn de suikerhartjes. Die zijn vervolgens binnen 3 seconden verdwenen in haar buikje en dan ziet ze dat het een helm is! Tja.
Maar goed, aan het einde van zo een hectische dag ben je volkomen leeg getrokken en wil je feitelijk niets meer. Een koud tapbiertje dat wil je dan! Ja. En een kleine wandeling door de stad met de geliefde met enkel een vrije avond in het vooruitzicht. Wat te doen dan met deze energievoorraad dan en de avondmaaltijd? De behoefte aan lekker zitten, niets doen, muziekje luisteren, wijntje slurpen op de bank en wachten tot je samen aan de goedgedekte tafel gaat.. Niet veel meer dan dat. Nou, bedenk dan dat het mosseltijd is en dat die rakkers binnen een kwartiertje dampend en heerlijk geurend en wel op tafel staan. Heerlijk stuk brood erbij, flans even snel een fris sausje in elkaar en eventueel een bak sla en klaar is het deze avondmaaltijd.
Resumé souper
Verse mosselen gekookt in wijn (of bier) en verse groente met koriander.
Daarbij goed stuk brood en friszuur kruidig sausje van yoghurt, beetje mayo, geperste knoflook, vers gemalen witte peper, kappertjes (en hun vocht), verse gesneden koriander en wat zeezout naar smaak. Op tafel verder augurken, komkommer, rijkgevulde salade en uiteraard ander sauzen, bijv. zeer gepaste eigengemaakte cocktailsaus, naar keuze.
Een goede Gruner Veltliner, andere frisse Elzasser of een Cheverney er gekoeld naast. Ook is onze keuze uitstekend gebleken, gewoon dat fijne Alfa bier erbij en smikkelen smullen maar!
vrijdag 25 juli 2008
woensdag 16 juli 2008
citroen en muggen
Muggen, muggen, muggen. Mij maken ze al vrij snel waanzinnig. Zo leek het vannacht ook weer een onverklaarbare epidimie van muggen te zijn. Zo van, wanneer je je deken even beweegt, dat het janken van die beesten in verschillende tonaties je oren binnenkomt en je denkt: "Dit moeten er wel een stuk of 10 zijn!" Je doet het licht aan en ja hoor, daar zitten de kleine terroristen. Na deze eerste moordsessie ga je weer liggen en doe je nog een poging de nachtrust te starten. Nee hoor, daar heb je weer zo'n janker! Nogmaals, licht aan en verdomd, er zit alweer een heel dozijn net te doen of er niets aan de hand is!" Dit is toch onmogelijk?! Zoveel, nu alweer, waar komen ze in jezusnaam vandaan?" Nu ja, zo ging het nog een aantal keer verder en je kunt je voorstellen wat een slagveld het nu is daarboven in de slaapkamer en je kunt je ook vast al beter voorstellen dat ik in rampscenarios begin te denken. Zo een plotselinge invasie van deze bloedslurpers kan ik niet verklaren en hoe hard je de strijd ook met ze aangaat, je kunt ze blijven uitmoorden maar ze blijven als vampieren constant terugkomen. Ongelofelijk.
Maar goed, de partner is wat rationeler op dat moment en wijst me op een voor de hand liggende bron der slurpers; een dichtgeslibde dakgoot in een hoek naast ons huis waar nimmer enige zonneschijn komt. Tja, het zal dan wel, maar het blijft toch krankzinnig makend, zo'n ongenadige aanval van deze nachtelijke jankers? Het ergste is ook nog dat je de slaap dus dan echt niet meer vat en je cortisolniveau niet te temmen is. Nee, vriendenmakers zijn ze allerminst. Doet me denken aan een eerder meegemaakte bizarre ervaring met muggen.
"De eerste gevaarlijke tijgermug is reeds gesignaleerd". Zo meldde het nieuws me gister. Van die grootlijfige jongens met een tijgerprintpakje aan. Ordinaire dellen, dat zijn het gewoon! Nou ja gevaarlijk dellerig of niet, vervelend, dat weten we allemaal, dat zijn ze zeker. Ik weet nog goed dat we vorig jaar schiermonnikoog bezochten en kennis maakten met deze lichting muggen.
Ergens in juni was het volgens mij, vroeg in de ochtend hadden we de boot gepakt voor een dagje-nachtje schier. Of waren het er nou twee? Goed, maakt ook niet uit. Eenmaal aangekomen en volledig ingecheckt in het oudste hotel wat je je kunt voorstellen zetten we ons weekendje in. Ja, bijzonder was dat, zelfs de bij het hotel behorende chauffeur van de pendelbus van-en-naar de haven zag er antiek uit en kon zo een rol vervullen in The adams family. Wat een opmerkelijk krakkemikkige levensloze ijzige man was dat. Een donker vaal marineblauw pak droeg hij, intensief gedragen, tot zijn dood zal ie niet verslijten. Zijn haar vlassig op zijn hoofd, daaronder een glimmende van lichamelijk vettige bril waarschter zijn glazige gelige ogen schuilgingen. Doorrookt als zijn pak was, zo was hij ook, een permanent shagje hing op zijn lip. De bochel in zijn rug maakte het volledig af, alsof hij zo geboren was en nooit een gedaante van een frisse jongen had gekend. Toch had hij evenals het hotel ook iets aandoenlijks en straalde hij een authenciteit uit waar je U tegen zegt. Een bezichtiging waard, die man.
Het uur van de lunch had geslagen, het was mooi zonnig en lekker warm buiten, de 2 fietsen hadden we net op de hoek voor een dagje gehuurd. Onze tassen waren gevuld met brood, wijn, augurken, wat vleeswaar, kaasjes, komkommer, tomaten, wat sla en een bakje druiven. Beetje zout en peper erbij en je maal is zo klaar. Voor onderweg heb ik vaak nog wel een voorraadje van die zout en peperzakjes, die je bij broodjeshuizen of op stations krijgt, in mijn tas zitten. Ach, een beetje gehavend en smoezelig zijn ze vaak, maar handige smaakmakers voor dit soort buitenactiviteiten blijven het desondanks. Plastic bordjes en zelfs neppe hardplastiken wijnglazen hadden we ook op de kop getikt en zelfs aan de wijnopener hadden we gedacht. Al met al, helemaal klaar voor een lekkere relaxte zomerlunch in de duinen, niets stond ons meer in de weg toch. Op naar die duinen!
Na een klein kwartiertje fietsen troffen we een prima plekje. Goed zacht matrasje van duingras, windluw in een duinpan en geen kip te bekennen. Dus fietsen neer en genieten maar... Echter, plots, werkelijk waar, in een moment van een seconde zaten we al onder die dellerige muggen met hun achterlijke tijgerpakje. Waanzinnig! Hoe snel zij de aanval op ons in hadden gezet. De standaard van de fiets nog niet eens aangeraakt en ze namen ons al met bossen te grazen! Snel weg hier!
Ik keek mijn metgezel met grote ogen aan en zei: "Was dat normaal? Heb jij dit eerder zo meegemaakt?" "Nee", antwoordde hij in volle verbijstering, "wat een krengen waren dat zeg"! "Zou het niet gewoon plaatselijk kunnen zijn geweest?", probeerde ik nog. Misschien dat als we nu nogeens stoppen dat we geen mug tegenkomen?" We zaten vast per ongeluk in hun een of ander walhalla ofzo". Zodoende stopten we nog maar eens. Maar nee hoor, een nog even zo waanzinnige situatie, om het minste of het geringste had je zo een stuk of 20 rond je hoofd suizen en deden ze ook al fikse pogingen je leeg te slurpen. "Weg hier! Die lunch doen we elders."
Wat bleek nu, dat jaar was het zogenaamde jaar van de invasie tijgermug, door een enorme vochtige periode in combinatie met warmte vierden ze hoogtij, aldus met name op de Waddeneilanden. Ze kunnen gevaarlijk zijn, alleen is de kans dat je er de zogenaamde knokkelkoorts van krijgt evenals de kans dat iemand malaria krijgt in bijv. een aziatisch gebied. Sinds 2005 worden ze gesignaleerd in Nederland, het is een zogenaamde exoot. Hij komt uit China en vliegt mee op de geimporteerde 'gelukkige' bambooplant.
Het scheen daar op de wadden zelfs zo erg te zijn dat je op bepaalde terrassen de kans liep een deetvergiftiging op te lopen. Naast de veelvuldig spuitende gasten, spoten de eigenaren er ook lustig op los. Met de gevolgend in media van dien. Foto's waarop sommige met eten gedekte tafels zich in een waas van deet hulden... Gezond en lekker ontspannen uitwaaien op de Wadden!
Het kan dus gewoon nog erger worden in de toekomst. De ordinaire jankers gaan vast samenwerking zoeken met elkaar. Weer je maar alvast en weet dat citrus een goede vriend kan zijn in zulke muggentijden. Bereid maar zoveel mogelijk met heerlijke citroenen, citroenmelisse, limoenen en allerlei ander citrusachtige waar. Kan helemaal geen kwaad, er zijn tenslotte tal van heerlijke gerechten en dranken op basis van citrusachtigen. Bijv. deze:
Flensjestaart met citroen-vanille mascarpone en evt. munt en/of citroenmelisse
Citroen of limoenkip met koriander of citroentijm
In citroen gemarineerde zalm met dille en kappertjes
Citroen rijsttaart
Dat is wat ik nu even bedenk, uitwerking volgt vast eens, maar genoeg te doen in de (smaakvolle) strijd tegen de nachtelijke jankers!
Maar goed, de partner is wat rationeler op dat moment en wijst me op een voor de hand liggende bron der slurpers; een dichtgeslibde dakgoot in een hoek naast ons huis waar nimmer enige zonneschijn komt. Tja, het zal dan wel, maar het blijft toch krankzinnig makend, zo'n ongenadige aanval van deze nachtelijke jankers? Het ergste is ook nog dat je de slaap dus dan echt niet meer vat en je cortisolniveau niet te temmen is. Nee, vriendenmakers zijn ze allerminst. Doet me denken aan een eerder meegemaakte bizarre ervaring met muggen.
"De eerste gevaarlijke tijgermug is reeds gesignaleerd". Zo meldde het nieuws me gister. Van die grootlijfige jongens met een tijgerprintpakje aan. Ordinaire dellen, dat zijn het gewoon! Nou ja gevaarlijk dellerig of niet, vervelend, dat weten we allemaal, dat zijn ze zeker. Ik weet nog goed dat we vorig jaar schiermonnikoog bezochten en kennis maakten met deze lichting muggen.
Ergens in juni was het volgens mij, vroeg in de ochtend hadden we de boot gepakt voor een dagje-nachtje schier. Of waren het er nou twee? Goed, maakt ook niet uit. Eenmaal aangekomen en volledig ingecheckt in het oudste hotel wat je je kunt voorstellen zetten we ons weekendje in. Ja, bijzonder was dat, zelfs de bij het hotel behorende chauffeur van de pendelbus van-en-naar de haven zag er antiek uit en kon zo een rol vervullen in The adams family. Wat een opmerkelijk krakkemikkige levensloze ijzige man was dat. Een donker vaal marineblauw pak droeg hij, intensief gedragen, tot zijn dood zal ie niet verslijten. Zijn haar vlassig op zijn hoofd, daaronder een glimmende van lichamelijk vettige bril waarschter zijn glazige gelige ogen schuilgingen. Doorrookt als zijn pak was, zo was hij ook, een permanent shagje hing op zijn lip. De bochel in zijn rug maakte het volledig af, alsof hij zo geboren was en nooit een gedaante van een frisse jongen had gekend. Toch had hij evenals het hotel ook iets aandoenlijks en straalde hij een authenciteit uit waar je U tegen zegt. Een bezichtiging waard, die man.
Het uur van de lunch had geslagen, het was mooi zonnig en lekker warm buiten, de 2 fietsen hadden we net op de hoek voor een dagje gehuurd. Onze tassen waren gevuld met brood, wijn, augurken, wat vleeswaar, kaasjes, komkommer, tomaten, wat sla en een bakje druiven. Beetje zout en peper erbij en je maal is zo klaar. Voor onderweg heb ik vaak nog wel een voorraadje van die zout en peperzakjes, die je bij broodjeshuizen of op stations krijgt, in mijn tas zitten. Ach, een beetje gehavend en smoezelig zijn ze vaak, maar handige smaakmakers voor dit soort buitenactiviteiten blijven het desondanks. Plastic bordjes en zelfs neppe hardplastiken wijnglazen hadden we ook op de kop getikt en zelfs aan de wijnopener hadden we gedacht. Al met al, helemaal klaar voor een lekkere relaxte zomerlunch in de duinen, niets stond ons meer in de weg toch. Op naar die duinen!
Na een klein kwartiertje fietsen troffen we een prima plekje. Goed zacht matrasje van duingras, windluw in een duinpan en geen kip te bekennen. Dus fietsen neer en genieten maar... Echter, plots, werkelijk waar, in een moment van een seconde zaten we al onder die dellerige muggen met hun achterlijke tijgerpakje. Waanzinnig! Hoe snel zij de aanval op ons in hadden gezet. De standaard van de fiets nog niet eens aangeraakt en ze namen ons al met bossen te grazen! Snel weg hier!
Ik keek mijn metgezel met grote ogen aan en zei: "Was dat normaal? Heb jij dit eerder zo meegemaakt?" "Nee", antwoordde hij in volle verbijstering, "wat een krengen waren dat zeg"! "Zou het niet gewoon plaatselijk kunnen zijn geweest?", probeerde ik nog. Misschien dat als we nu nogeens stoppen dat we geen mug tegenkomen?" We zaten vast per ongeluk in hun een of ander walhalla ofzo". Zodoende stopten we nog maar eens. Maar nee hoor, een nog even zo waanzinnige situatie, om het minste of het geringste had je zo een stuk of 20 rond je hoofd suizen en deden ze ook al fikse pogingen je leeg te slurpen. "Weg hier! Die lunch doen we elders."
Wat bleek nu, dat jaar was het zogenaamde jaar van de invasie tijgermug, door een enorme vochtige periode in combinatie met warmte vierden ze hoogtij, aldus met name op de Waddeneilanden. Ze kunnen gevaarlijk zijn, alleen is de kans dat je er de zogenaamde knokkelkoorts van krijgt evenals de kans dat iemand malaria krijgt in bijv. een aziatisch gebied. Sinds 2005 worden ze gesignaleerd in Nederland, het is een zogenaamde exoot. Hij komt uit China en vliegt mee op de geimporteerde 'gelukkige' bambooplant.
Het scheen daar op de wadden zelfs zo erg te zijn dat je op bepaalde terrassen de kans liep een deetvergiftiging op te lopen. Naast de veelvuldig spuitende gasten, spoten de eigenaren er ook lustig op los. Met de gevolgend in media van dien. Foto's waarop sommige met eten gedekte tafels zich in een waas van deet hulden... Gezond en lekker ontspannen uitwaaien op de Wadden!
Het kan dus gewoon nog erger worden in de toekomst. De ordinaire jankers gaan vast samenwerking zoeken met elkaar. Weer je maar alvast en weet dat citrus een goede vriend kan zijn in zulke muggentijden. Bereid maar zoveel mogelijk met heerlijke citroenen, citroenmelisse, limoenen en allerlei ander citrusachtige waar. Kan helemaal geen kwaad, er zijn tenslotte tal van heerlijke gerechten en dranken op basis van citrusachtigen. Bijv. deze:
Flensjestaart met citroen-vanille mascarpone en evt. munt en/of citroenmelisse
Citroen of limoenkip met koriander of citroentijm
In citroen gemarineerde zalm met dille en kappertjes
Citroen rijsttaart
Dat is wat ik nu even bedenk, uitwerking volgt vast eens, maar genoeg te doen in de (smaakvolle) strijd tegen de nachtelijke jankers!
maandag 14 juli 2008
snelle vriendelijke muffins
Zin in een niet al te zoete luchtige friskruidige muffin van speltmeel? En dan puur met zaken die de natuur nog herkent? Een half uurtje, hoogstens, dan heb je ze al warmpjes voor je op tafel staan. Met een lichte smaak van kardemom, dragon en limoen, gecombineerd met verse appel, peer en wat gedroogde abrikozen. Geen boter, maar fijne smakelijke zonnebloempitolie en een weinig suiker. Zoveel mogelijk gebaseerd op de aanwezige suikers in het fruit en naar eigen smaak met wat extra toevoeging van (riet)suiker of bijv. fructose.
Puur genieten. Bovendien zonder ongewenste lijfelijke bijkomstigheden mocht je iets te onbeheerst smullen..
Benodigdheden voor 1 taartvorm of 6-8 kleine vormpjes
(gebruik waar mogelijk zoveel mogelijk bio-spul)
Hardware:
vormpjes (aluminium of steen)
mengkommen, stuk of 4-5
spatel
rasp
meet- en/of weegapparatuur voor ml en gr
Software:
300g speltbloem
30-50g suiker (riet of fructose)
2,5 el wijnsteenpoeder
snuf zout
2 ei
200ml melk
5 el olie (fijne vrij neutrale, geen smaakvolle olijf, de koudgeperste zonnebloem heeft de voorkeur)
1-2 appel goudreinet of elstar(hoeveel = afhankelijk van grootte)
1 peer
1/2 limoentje
handje gedroogde abrikozen (ongezwaveld)
rozijnen (liefst grote blanke, nog iets zurig en vooral vlezig)
1/2tl kardemom
1 tl dragon (gedroogde blaadjes)
Bereiding:
Belangrijk bij muffins is dat je eerst het droge en het natte apart van elkaar mengt, dan pas het geheel door elkaar.
Oven voor verwarmen op 180 graden. Bakvorm goed invetten (evt. daarna in de koelkast zetten) Appel, peer en abrikozen in stukjes (niet te groot) snijden. Limoensap erover sprenkelen. Rasp de schil tot je ongeveer 1/2 tl raspsel hebt, doe dit ook door het fruitmengsel (stopt verkleuring). Doe alle kruiden en het suiker door het fruitmengsel, meng en zet in koelkast. Meng de bloem, suiker, beetje zout en wijnsteenbakpoeder goed door elkaar in grote kom. Doe dit ook met het natte gedeelte, de eieren, melk en olie. Vervolgens spatel je het natte door het droge, niet te lang, het dient een ruige luchtige structuur te behouden. Direct erna spatel je het fruit er ook voorzichtig door en hierna giet/schep je het in de door jouw gekozen vorm. Plaats in warme oven en afhankelijk van de grootte van de porties bak je het geheel af in 20- 60 min. Uiteraard goed checken na 20 min (doe maar niet eerder, ik ben altijd bang voor instortingsgevaar..)
Ook lekker voor erover is geschaafde amandelen en voor de glans een smeer geklopte ei met beetje suiker.
Enjoy, succes en smikkel smakelijk!
Puur genieten. Bovendien zonder ongewenste lijfelijke bijkomstigheden mocht je iets te onbeheerst smullen..
Benodigdheden voor 1 taartvorm of 6-8 kleine vormpjes
(gebruik waar mogelijk zoveel mogelijk bio-spul)
Hardware:
vormpjes (aluminium of steen)
mengkommen, stuk of 4-5
spatel
rasp
meet- en/of weegapparatuur voor ml en gr
Software:
300g speltbloem
30-50g suiker (riet of fructose)
2,5 el wijnsteenpoeder
snuf zout
2 ei
200ml melk
5 el olie (fijne vrij neutrale, geen smaakvolle olijf, de koudgeperste zonnebloem heeft de voorkeur)
1-2 appel goudreinet of elstar(hoeveel = afhankelijk van grootte)
1 peer
1/2 limoentje
handje gedroogde abrikozen (ongezwaveld)
rozijnen (liefst grote blanke, nog iets zurig en vooral vlezig)
1/2tl kardemom
1 tl dragon (gedroogde blaadjes)
Bereiding:
Belangrijk bij muffins is dat je eerst het droge en het natte apart van elkaar mengt, dan pas het geheel door elkaar.
Oven voor verwarmen op 180 graden. Bakvorm goed invetten (evt. daarna in de koelkast zetten) Appel, peer en abrikozen in stukjes (niet te groot) snijden. Limoensap erover sprenkelen. Rasp de schil tot je ongeveer 1/2 tl raspsel hebt, doe dit ook door het fruitmengsel (stopt verkleuring). Doe alle kruiden en het suiker door het fruitmengsel, meng en zet in koelkast. Meng de bloem, suiker, beetje zout en wijnsteenbakpoeder goed door elkaar in grote kom. Doe dit ook met het natte gedeelte, de eieren, melk en olie. Vervolgens spatel je het natte door het droge, niet te lang, het dient een ruige luchtige structuur te behouden. Direct erna spatel je het fruit er ook voorzichtig door en hierna giet/schep je het in de door jouw gekozen vorm. Plaats in warme oven en afhankelijk van de grootte van de porties bak je het geheel af in 20- 60 min. Uiteraard goed checken na 20 min (doe maar niet eerder, ik ben altijd bang voor instortingsgevaar..)
Ook lekker voor erover is geschaafde amandelen en voor de glans een smeer geklopte ei met beetje suiker.
Enjoy, succes en smikkel smakelijk!
zondag 13 juli 2008
zomerse kersjes met lavendel
De kersen zijn er weer!
Alhoewel, een en al pret is het niet, voor een summiere prijs krijg je ze namelijk niet. Omrekenen naar florijnen raad ik in dit geval maar ten zeerste af. Natuurlijk heb ik er ter plekke in de super een aantal voorgeproefd en ze zijn te lekker om gewoon maar te laten staan, dus ondanks die waanzinnige prijs heb ik een bak van 500g bemachtigd. Intens donker zijn ze, hebben een goede zoete smaak en ze zijn voorzien van een vlezige structuur. Nog een minpuntje wat ik voor deze rakkers kan bedenken is trouwens dat ze sporen achterlaten alsof je overdag een liter rode wijn achter de kiezen hebt. Zo liep ik vanmiddag dus door de stad.., met een grijns van door zwarte randen versierde lippen en tanden. Een oude fervente roker met ook nog een levenslange zucht naar kandij was er waarschijnlijk niets bij.
Tezamen met de kersen is het ook weer lavendeltijd. De sterke paarse reuk van lavendel slaat je menigmaal om de hals wanneer je een stadswandeling maakt. Veel tuinen en gevelversierders bergen van die wijde bossen lavendel. Lekker hoor, ik houd wel van die zeepige geur, de geur die je doet afreizen naar vochtige warme zomeravonden waarop je langs dampende pas gerooide lavendelvelden slentert.
Niet alleen volstaat het paarse bloempje voor maskering van ranzige menselijke geuren, nee er bestaat een rijkheid van dingen die je ermee kunt doen in de keuken. Zo ook de combi kersen en lavendel.
Eenmaal thuis kom ik erachter dat de kersen zo goed als op zijn. Ik haal toch nog maar een bak en voeg ook gelijk wat arbeid bij de kersen. Zoals de oude Fransen het een clafoutis noemen, noem ik het een lekker pannekoekig kersentaartje. Die gaan we vandaag eens maken, makkelijk, snel en overheerlijk waarbij je niet hoeft te schuwen dat je er teveel van eet. Wel is het zaak, met name ten aanzien van het stuk gemak, dat je een ontpitter in huis hebt. Zo niet, de eerste de beste keukenwinkel biedt wel een exemplaar aan voor een zachte prijs van ongeveer 4 euro. Ook zijn de ontpitters universeel in te zetten, niet enkel voor de kersen, maar ook voor olijven en ander min of meer gelijksoortige vruchten.
Benodigdheden
Hardware:
kleine bakvormpjes of grote taartvorm
ontpitter
garde
weeg- en/of meetapparatuur voor ml en gr
Software:
250 gr kersen (ontpit)
1tl lavendel
3 ei
125 gr bloem (spelt)
wat boter of olie voor invetten
30-5o gr suiker (riet)
125 ml melk
snuf zout
evt. creme fraiche (naar smaak)
Bereiding:
Vet eerst de vormen goed in en zet dit even in de koelkast. Verhit de oven op 170-180 graden voor. Ontpit de kersen en meng de lavendel er ook vast door. Klop de eieren goed los met de suiker, des te meer lucht des te beter. Meng er dan de bloem en vervolgens de melk en zout doorheen. Voor een romige touch doe je er een eetlepel of 2 creme fraiche door en verminder je de melk tegelijkertijd met ongeveer 50ml. Vet de vorm nogmaals in en strooi wat kersen op de bodem van de vorm en een laag van het mengsel. Laat dit even voorgaren in de oven en haal er weer uit. Doe dan alle kersen erbij en giet het mengsel volledig over de kersen en zet het in de oven. Afhankelijk van het formaat duurt het gaarproces 20- 50 min. Check het na min. 20 m.
Voor een feestelijke hint is wat poedersuiker er prima bij. Verder is dit warm uitstekend te combineren met een bol vanille-ijs en verse munt. Of serveer bij het taartje een verse vanillevla of frisse eigengemaakte hangop. Als onderdeel van een high-tea is het ook prima geschikt garneer het dan met de lavendel en wat munt. Kortom, tal van varia genoeg voor dit gebakje.
Als laatste, voor de liefhebbers kunnen de kersen allereerst nog in kirsch gedompeld worden, geeft een wat pittiger smaak.
Bonne chance maar weer en smul smakelijk!
Alhoewel, een en al pret is het niet, voor een summiere prijs krijg je ze namelijk niet. Omrekenen naar florijnen raad ik in dit geval maar ten zeerste af. Natuurlijk heb ik er ter plekke in de super een aantal voorgeproefd en ze zijn te lekker om gewoon maar te laten staan, dus ondanks die waanzinnige prijs heb ik een bak van 500g bemachtigd. Intens donker zijn ze, hebben een goede zoete smaak en ze zijn voorzien van een vlezige structuur. Nog een minpuntje wat ik voor deze rakkers kan bedenken is trouwens dat ze sporen achterlaten alsof je overdag een liter rode wijn achter de kiezen hebt. Zo liep ik vanmiddag dus door de stad.., met een grijns van door zwarte randen versierde lippen en tanden. Een oude fervente roker met ook nog een levenslange zucht naar kandij was er waarschijnlijk niets bij.
Tezamen met de kersen is het ook weer lavendeltijd. De sterke paarse reuk van lavendel slaat je menigmaal om de hals wanneer je een stadswandeling maakt. Veel tuinen en gevelversierders bergen van die wijde bossen lavendel. Lekker hoor, ik houd wel van die zeepige geur, de geur die je doet afreizen naar vochtige warme zomeravonden waarop je langs dampende pas gerooide lavendelvelden slentert.
Niet alleen volstaat het paarse bloempje voor maskering van ranzige menselijke geuren, nee er bestaat een rijkheid van dingen die je ermee kunt doen in de keuken. Zo ook de combi kersen en lavendel.
Eenmaal thuis kom ik erachter dat de kersen zo goed als op zijn. Ik haal toch nog maar een bak en voeg ook gelijk wat arbeid bij de kersen. Zoals de oude Fransen het een clafoutis noemen, noem ik het een lekker pannekoekig kersentaartje. Die gaan we vandaag eens maken, makkelijk, snel en overheerlijk waarbij je niet hoeft te schuwen dat je er teveel van eet. Wel is het zaak, met name ten aanzien van het stuk gemak, dat je een ontpitter in huis hebt. Zo niet, de eerste de beste keukenwinkel biedt wel een exemplaar aan voor een zachte prijs van ongeveer 4 euro. Ook zijn de ontpitters universeel in te zetten, niet enkel voor de kersen, maar ook voor olijven en ander min of meer gelijksoortige vruchten.
Benodigdheden
Hardware:
kleine bakvormpjes of grote taartvorm
ontpitter
garde
weeg- en/of meetapparatuur voor ml en gr
Software:
250 gr kersen (ontpit)
1tl lavendel
3 ei
125 gr bloem (spelt)
wat boter of olie voor invetten
30-5o gr suiker (riet)
125 ml melk
snuf zout
evt. creme fraiche (naar smaak)
Bereiding:
Vet eerst de vormen goed in en zet dit even in de koelkast. Verhit de oven op 170-180 graden voor. Ontpit de kersen en meng de lavendel er ook vast door. Klop de eieren goed los met de suiker, des te meer lucht des te beter. Meng er dan de bloem en vervolgens de melk en zout doorheen. Voor een romige touch doe je er een eetlepel of 2 creme fraiche door en verminder je de melk tegelijkertijd met ongeveer 50ml. Vet de vorm nogmaals in en strooi wat kersen op de bodem van de vorm en een laag van het mengsel. Laat dit even voorgaren in de oven en haal er weer uit. Doe dan alle kersen erbij en giet het mengsel volledig over de kersen en zet het in de oven. Afhankelijk van het formaat duurt het gaarproces 20- 50 min. Check het na min. 20 m.
Voor een feestelijke hint is wat poedersuiker er prima bij. Verder is dit warm uitstekend te combineren met een bol vanille-ijs en verse munt. Of serveer bij het taartje een verse vanillevla of frisse eigengemaakte hangop. Als onderdeel van een high-tea is het ook prima geschikt garneer het dan met de lavendel en wat munt. Kortom, tal van varia genoeg voor dit gebakje.
Als laatste, voor de liefhebbers kunnen de kersen allereerst nog in kirsch gedompeld worden, geeft een wat pittiger smaak.
Bonne chance maar weer en smul smakelijk!
vrijdag 11 juli 2008
eigen vangst makreel!
Dagelijks loop ik even de nabije natuurwinkel binnen. Met name brood neem ik er af, heerlijk gist- en desembrood verkopen ze er. De enige echte natuurdesembakker, De Terp, uit de stad komt iedere ochtend rond 11:00 de nog warme broden langsbrengen. Mijn vaste afname luidt: een halve volkoren-zonnepit gistbrood en een halve rozijnennoten desembrood. Echt 2 fantastische broodjes, nat, zwaar, geurig, beetje kleverig, met ballonnen van rozijnen en bruingeroosterde smakelijke zonnepitten. Tot nog toe kan wat mij betreft geen andere brood of bakker aan deze units tippen. Veel natuurwinkels leveren enkel het assortiment van bakkerijVerbeek, desem- en gistbrood. Het is een landelijke bakker die alle natuurwinkels en G&W winkels volgens mij voorziet. Dit brood kan echter niet vers geleverd worden, vanwege het transport wat eraan vooraf gaat. Ook is vaak zo dat die broden maar 1 of 2x/week een levering hebben, ze worden dus in de betreffende winkel ingevroren eer ze op de broodplank van de winkel terechtkomen.
Ietwat vreemde snuiters voorzien je in de natuurwinkel van de nodige service. Vaak vraag ik me af of dit een universeel voorkomende cultuur is binnen iedere natuurwinkel, of is iedere meer bewust consumerende gewoon een vreemde eend? Alles is verder prima en wordt goed afgehandeld, maar toch geregeld met de nodige knulligheid en inefficientie. Of in een ander jasje, het lijkt wel of het fenomeen klant-is-koning niet bekend is, wat toch als eerste vereiste zou moeten gelden in het verkoopproces van een winkel. Ja, je kunt er soms lichtelijk elitaire lieden achter de balie treffen. Maar, laat ik wel duidelijk zijn dat dat bij deze, mijn vrij vaste natuur-buurtwinkel niet het geval is, slechts af en toe tref ik er die knulligheid. Ach, dat is dan ook altijd wel weer leuk.
De winkel waar ik het over heb is verder erg klein, zo ook het assortiment die daardoor de producten letterlijk op elkaar laat inwerken. Daarom koop ik zeer bewust geen verse groenten e/o fruit. Ook de zuivel laat ik staan. Ik kan er namelijk niet om heen dat de geuren van de winkel terug te vinden zijn in de geur en smaak van de verswaar. Jammer, maar liever proef ik toch geen wierrook of zeepgeuren in mijn peer of karnemelk. Ook weer een typische universeel geldende geur voor alle natuurwinkels volgens mij, de wat muffe, kruidige, hippie-achtige wierrookige lucht. Je moet er niet te lang toeven, want dan zul je geheid de geur in je opnemen..
Ok, wat ik wilde vertellen betrof een zeldzaam voorkomend gebeuren in de natuurwinkel. Jaja! Ik stond, dampend en al, even voor de kassa te wachten en wat zie ik daar, een bordje met daarop de melding: 7 juli vers gevangen makreel uit de waddenzee; 6,50E/kilo. Jee, maar dat is goed zeg! Laat het die dag nu net een paar dagen later zijn, maar ik had geluk want er waren nog een paar visjes over in de vriezer. Ah, mooi die zijn voor mij! Ik zag het direct al helemaal voor me. Die dingen ga ik lekker rokend gaar stomen, wat opperdoezers erbij en een kilootje die dag uit de grond getrokken peentjes, wat fijne balkonpeterselie erbij en klaar is zijn de viskes!
De man die me hielp de visjes uit de diepvries te vissen was dit keer een grappige enthousiaste snuiter. Hij moest en zou een sticker voor me uitprinten waarop de tekst: "Makreel, eigen vangst!!" Dat lukte hem namelijk niet echt, dat printapparaat had kuren en laat hij nou net ontzettend onhandig zijn. Maar die sticker zou ik krijgen, het was tenslotte een uniek gegeven en dat kon dan mooi in mijn dagboek volgens hem..
Het uiteindelijke resultaat versla ik later. Ik ga er uiteraard iets fijns en speciaals mee doen en de keuze van de slurperij moet natuurlijk ook niet vergeten worden.
woensdag 9 juli 2008
munt, thee en kip
Buiten is het herfstachtig guur. Thee drinken, lange mouwen en sokken aan. Allerminst omstandigheden voor een vrolijke geurige bbqpartij bijvoorbeeld. Lekkere stukken vis en groenten op het gloeiende rooster, daaronder een gloeiendheet licht rokende warmtebron van briketten en houtskool. Goeie eerlijke lam of stuk fijne kip erop, flessen wit en rosé gekoeld erbij, manden brood en diverse koude supplements zoals spinaziesalade met lavendel en aarbei, rucola met noten, peer, parmaggiano en balsamico of frisse in schil gegaarde aardappelen met een lading kruiden en wat yoghurt en knoflook erover et cetera et cetera... Helaas, niets van deze pret. Alhoewel, een summiere variant kun je natuurlijk teweeg brengen door thuis lekker kip te roken of te grillen.
Een vriendin bracht me laatst op het idee simpel thuis eens een stuk kip te roken. Zo nu en dan ga ik er eens langs, drinken we wat flessen wijn, praten de hele avond door en eten er dan uiteraard wat lekkernijen bij. Soms gehele meergangen diners, maar vaak ook kleine ditjes en datjes gedurende de gehele avond en nacht. Kan me niet voor de geest halen dat er nooit een klein feestje was.
Op een warme laat-in-de-lente-avond stap ik haar trapje op, 4 robuuste hardstenen treden die me naar haar voordeur lijden. Haar stulp ligt er als het ware als een grachtenpand bij. Nu ja, de locatie dan in ieder geval, centrum binnenstad vergelijkbaar met huizen aan de gracht van Adam, het huis zelf is onderdeel van zo'n pand van 3 lagen totaal.
Het zijn van die huizen met een soutterain, dus de eerste woonlaag ligt altijd net even hoger dan het trottoir. Haar voornaamste woongedeelte, een enorme keuken met een groot zitgedeelte is in dit soutterain gelegen. Een lange gang vanaf het voorportaal lijdt je naar de trapgang naar beneden. Deze gang zelf is mooi klassiek met een ontzettend hoog plafond inclusief de ornamenten als ik me niet vergis, de geur doet is evenzo klassiek en aan weerszijden tref je van die oude lambrisering. Fraai is ook aan het einde van deze gang, de oorspronkelijke ingang van de bijkeuken en serre. Het lage, voor kleine mensjes van 100 jaar geleden granieten aanrechtje staat er nog, een soort tuinserre met watervoorziening vergelijkbaar met oude Engelse tuinserres ofzo. Ach, wat weet ik er nu ook van. Vergelijk het maar met van die oude besjes die wel eens langskomen in oude detectiveseries, waarbij ze altijd in dit soort serres staan en een gieter vullen voor de bloemen ofzo.
Maar goed, in de gang daal je via een robuuste brandtrap naar beneden af en beland je dus in de keuken. Ik schat in dat het wel een ruimte is van ruim 40m2 met daarin een kleine verhoging met een houten vloer, verder is het overgroot deel bedekt met originele vierkanten groene geemailleerde tegels. In zomerse hittetijden, die trouwens vrij schaars zijn, is het er oppassen geblazen. Door het temperatuurverschil in vloer en ruimte veranderen de tegels in gevaarlijke glibberige gecondenseerde plaatjes, je vliegt er zo op je muil.
Tijdens winterperioden zul je er de luxe van warmte dan weer niet treffen, nee er staat enkel een mooie gietijzeren plaatkachel, gasgestookt, die het kwik tot maximaal 17 graden laat rijzen. In de hoek een 6-pittige boretti, of een exemplaar wat er ontzettend veel op lijkt en aan de raamzijde van de ruimte het aanrecht en werkblad. Het is er altijd wat duister, met daglicht alleen kom je er niet, de kaarsen en een grote lamp boven de tafel van 2,5m schijnen daarom altijd. Wanneer je de trap afstapt komt er bijna altijd wel een kleine voorbode van wat smullerij je tegemoet. De neus wordt dan even gestreeld met een keur aan kruidige geuren met daarbovenop een vleug van de mij zo bekende geur van een vochtige kelderachtige ruimte. Als je in oude antieke krakkemikkige huizen hebt gehuisd dan ken je deze nostalgische geur inmiddels. Het is fijn bij haar een bezoek te brengen.
Niet te vergeten trouwens, ze huist er niet alleen! Een kleine vriendelijke witte draak woont samen met haar. Het diertje, een west-highland terrier genaamd Fergus, is nog splinterjong en voorziet je altijd even van een enthousiast welkom.
Goed, zo bracht ik enige tijd geleden dus weer een bezoekje bij deze twee dames. De avond was heerlijk zwoel en brachten we dan ook buiten door, op een plaatsje achter het huis, straathoogte dus wat hoger ten opzichte van haar keuken. Het is er net groot genoeg voor een schuurtje, wat planten en kruiden en een ruime opstelling voor een tafel met wat stoelen. Volledig windluw, knus, beschut en zo goed als prive. Prima toeven daar. Die avond had ik haar vantevoren gemeld dat ik niet al te lang zou blijven, een uitgebreide maaltijd moest het niet worden, klein hapje-drankje, maar niet meer. Ik ken haar al langer dan vandaag en ik weet dus dat er toch een karweitje aan vooraf zal gaan. Dit keer was het een schaal fijne ingemaakte olijven met paprika, knofloof kappertjes en op olie en kruiden, een bord met radijs, paprika, cherrytomaten en de wortelen die ik zelf meebracht. Die dag had ik een bos verse penen gehaald bij een plaatselijke boer, lekker zoet, fris en knapperig, zoals penen horen te smaken. Niet van die watergevallen uit de super, waarbij je met de ogen gesloten niet zou weten of het een wortel is of.. Ook had ze een beste bak hummus met een rijke smaak van, ik meen, tahin. Het leek zowaar een gezichtszalfje, die structuur ervan. Nog een laatstje schaaltje voorzag ons met een stuk gerookte kipfilet. Op de broodplank lag een voorgebakken bruin brood van de AH. Niet mijn favoriet trouwens, dat brood met het leugenachtige predikaat: "liefde en passie". Het zou puur brood moeten zijn dat door èchte bakkers wordt gebakken. Jaja, de almachtige onder de supers gaat iedere ochtend zelf vers brood staan bakken met een stel èchte bakkers. Ammahoela, het is eenheidsworst, broodjes met een structuur van voorgeprepareerd rubberen brood op basis van allerhande verbeteraars en weken geleden voorverpakt.
Het gerookte hennetje van haar was wonderbaarlijk egaal gebruind vanbuiten en evenzo ongelofelijk zachtroze vanbinnen. Ik moet zeggen, de bekende gerookte kip van de al eerder genoemde AppieHein leek er wel verdomd veel op. Op een ondergrond van thee had ze het gerookt, gewoon simpel in haar wok. Fijne kip, maar wel met een wat rubberige structuur, niet het dradige en vol van smaak sappige wat je kent van verse dartelkip.
Maar goed, de herkomst van de hare daargelaten, het bracht me op het idee dit thuis maar eens te evenaren. Gek genoeg, in al mijn keukenervaringen had ik thuis nog niet eerder zelf iets met rook bereid. Het is uiterst simpel, niet arbeidsintensief en gestink in huis valt best mee. Ook hoef je geen nieuw instumentarium voor het rookproces aan te schaffen, het kan gewoon in een (gietijzeren) pan met hoog opstaande rand, bijvoorbeeld een braadpan of wok. Dus waarom dit niet gewoon zelf doen en vooral vaker vanaf nu?
Het resultaat van mijn op zwarte thee en gedroogde munt gerookte kip gaf een heel ander totaalplaatje dan de kip die me op het idee had gebracht. Mijn kip was mooi wit vanbinnen, sappig, dradig en lichtbruin vanbuiten. Verreweg van egaal bruin gekleurd, nee een behoorlijk intensiteitsverschil qua plaatselijke rookopname. Hoe kan het ook anders, aangezien je het te roken stuk nooit zo gelegen krijgt op je roostertje boven de houtsnippers, of thee dit keer, dat het volkomen gelijkmatig aan alle zijden hetzelfde effect oplevert. Nou ja, haar creaties zijn los van deze 'huis'gerookte kip fenomenaal. Ik houd het er maar op dat ik die dag een creatie geserveerd kreeg op een basis van een drukbezette dag met een super om de hoek en wat schroom vanwege haar gekochte waar. Evenals de hummes trouwens, waarbij ik ook mijn twijfel had of deze huisgefabriceerd was. Nogmaals, los van de origine van de hapjes, het was een heerlijke avond waarbij ik me slechts hoefde te storen aan mijn kritische smaakvermogen en productkennis. Het zij zo, de keerzijde van een onvermoeibare smikkelaar.
Het rookproces heb ik al eens eerder beschreven volgens mij, bij de zalm geloof ik. Voor deze wijze heb ik als enig verschil de wok gebruikt en als rookwaar: zwarte thee in combi met muntthee (een mix van allerlei munt en citroenmelisse). Schaf hiervoor een écht kipje aan, geen onbetrouwbare kip uit de super waarvan je de minderwaardige herkomst goed opmerkt en met name kunt proeven. Échte kip dus, biologische scharrelkip van de Groene weg bijvoorbeeld. Wel betaal je er de volle pond voor, schrik niet, het bijna 5x zo duur dan de zogenaamde reguliere kip. Maar zo zijn de kosten van vlees nu eenmaal, het goedkope van de super is abnormaal.
Wees zuinig met de thee, 1el is vaak al voldoende om genoeg rook te creeeren. De gaartijd is afhankelijk van de dikte van de kip. Wrijf de kip voortijdig goed in met zout en peper of marineer haar eerst.
Bonne chance maar weer!
Een vriendin bracht me laatst op het idee simpel thuis eens een stuk kip te roken. Zo nu en dan ga ik er eens langs, drinken we wat flessen wijn, praten de hele avond door en eten er dan uiteraard wat lekkernijen bij. Soms gehele meergangen diners, maar vaak ook kleine ditjes en datjes gedurende de gehele avond en nacht. Kan me niet voor de geest halen dat er nooit een klein feestje was.
Op een warme laat-in-de-lente-avond stap ik haar trapje op, 4 robuuste hardstenen treden die me naar haar voordeur lijden. Haar stulp ligt er als het ware als een grachtenpand bij. Nu ja, de locatie dan in ieder geval, centrum binnenstad vergelijkbaar met huizen aan de gracht van Adam, het huis zelf is onderdeel van zo'n pand van 3 lagen totaal.
Het zijn van die huizen met een soutterain, dus de eerste woonlaag ligt altijd net even hoger dan het trottoir. Haar voornaamste woongedeelte, een enorme keuken met een groot zitgedeelte is in dit soutterain gelegen. Een lange gang vanaf het voorportaal lijdt je naar de trapgang naar beneden. Deze gang zelf is mooi klassiek met een ontzettend hoog plafond inclusief de ornamenten als ik me niet vergis, de geur doet is evenzo klassiek en aan weerszijden tref je van die oude lambrisering. Fraai is ook aan het einde van deze gang, de oorspronkelijke ingang van de bijkeuken en serre. Het lage, voor kleine mensjes van 100 jaar geleden granieten aanrechtje staat er nog, een soort tuinserre met watervoorziening vergelijkbaar met oude Engelse tuinserres ofzo. Ach, wat weet ik er nu ook van. Vergelijk het maar met van die oude besjes die wel eens langskomen in oude detectiveseries, waarbij ze altijd in dit soort serres staan en een gieter vullen voor de bloemen ofzo.
Maar goed, in de gang daal je via een robuuste brandtrap naar beneden af en beland je dus in de keuken. Ik schat in dat het wel een ruimte is van ruim 40m2 met daarin een kleine verhoging met een houten vloer, verder is het overgroot deel bedekt met originele vierkanten groene geemailleerde tegels. In zomerse hittetijden, die trouwens vrij schaars zijn, is het er oppassen geblazen. Door het temperatuurverschil in vloer en ruimte veranderen de tegels in gevaarlijke glibberige gecondenseerde plaatjes, je vliegt er zo op je muil.
Tijdens winterperioden zul je er de luxe van warmte dan weer niet treffen, nee er staat enkel een mooie gietijzeren plaatkachel, gasgestookt, die het kwik tot maximaal 17 graden laat rijzen. In de hoek een 6-pittige boretti, of een exemplaar wat er ontzettend veel op lijkt en aan de raamzijde van de ruimte het aanrecht en werkblad. Het is er altijd wat duister, met daglicht alleen kom je er niet, de kaarsen en een grote lamp boven de tafel van 2,5m schijnen daarom altijd. Wanneer je de trap afstapt komt er bijna altijd wel een kleine voorbode van wat smullerij je tegemoet. De neus wordt dan even gestreeld met een keur aan kruidige geuren met daarbovenop een vleug van de mij zo bekende geur van een vochtige kelderachtige ruimte. Als je in oude antieke krakkemikkige huizen hebt gehuisd dan ken je deze nostalgische geur inmiddels. Het is fijn bij haar een bezoek te brengen.
Niet te vergeten trouwens, ze huist er niet alleen! Een kleine vriendelijke witte draak woont samen met haar. Het diertje, een west-highland terrier genaamd Fergus, is nog splinterjong en voorziet je altijd even van een enthousiast welkom.
Goed, zo bracht ik enige tijd geleden dus weer een bezoekje bij deze twee dames. De avond was heerlijk zwoel en brachten we dan ook buiten door, op een plaatsje achter het huis, straathoogte dus wat hoger ten opzichte van haar keuken. Het is er net groot genoeg voor een schuurtje, wat planten en kruiden en een ruime opstelling voor een tafel met wat stoelen. Volledig windluw, knus, beschut en zo goed als prive. Prima toeven daar. Die avond had ik haar vantevoren gemeld dat ik niet al te lang zou blijven, een uitgebreide maaltijd moest het niet worden, klein hapje-drankje, maar niet meer. Ik ken haar al langer dan vandaag en ik weet dus dat er toch een karweitje aan vooraf zal gaan. Dit keer was het een schaal fijne ingemaakte olijven met paprika, knofloof kappertjes en op olie en kruiden, een bord met radijs, paprika, cherrytomaten en de wortelen die ik zelf meebracht. Die dag had ik een bos verse penen gehaald bij een plaatselijke boer, lekker zoet, fris en knapperig, zoals penen horen te smaken. Niet van die watergevallen uit de super, waarbij je met de ogen gesloten niet zou weten of het een wortel is of.. Ook had ze een beste bak hummus met een rijke smaak van, ik meen, tahin. Het leek zowaar een gezichtszalfje, die structuur ervan. Nog een laatstje schaaltje voorzag ons met een stuk gerookte kipfilet. Op de broodplank lag een voorgebakken bruin brood van de AH. Niet mijn favoriet trouwens, dat brood met het leugenachtige predikaat: "liefde en passie". Het zou puur brood moeten zijn dat door èchte bakkers wordt gebakken. Jaja, de almachtige onder de supers gaat iedere ochtend zelf vers brood staan bakken met een stel èchte bakkers. Ammahoela, het is eenheidsworst, broodjes met een structuur van voorgeprepareerd rubberen brood op basis van allerhande verbeteraars en weken geleden voorverpakt.
Het gerookte hennetje van haar was wonderbaarlijk egaal gebruind vanbuiten en evenzo ongelofelijk zachtroze vanbinnen. Ik moet zeggen, de bekende gerookte kip van de al eerder genoemde AppieHein leek er wel verdomd veel op. Op een ondergrond van thee had ze het gerookt, gewoon simpel in haar wok. Fijne kip, maar wel met een wat rubberige structuur, niet het dradige en vol van smaak sappige wat je kent van verse dartelkip.
Maar goed, de herkomst van de hare daargelaten, het bracht me op het idee dit thuis maar eens te evenaren. Gek genoeg, in al mijn keukenervaringen had ik thuis nog niet eerder zelf iets met rook bereid. Het is uiterst simpel, niet arbeidsintensief en gestink in huis valt best mee. Ook hoef je geen nieuw instumentarium voor het rookproces aan te schaffen, het kan gewoon in een (gietijzeren) pan met hoog opstaande rand, bijvoorbeeld een braadpan of wok. Dus waarom dit niet gewoon zelf doen en vooral vaker vanaf nu?
Het resultaat van mijn op zwarte thee en gedroogde munt gerookte kip gaf een heel ander totaalplaatje dan de kip die me op het idee had gebracht. Mijn kip was mooi wit vanbinnen, sappig, dradig en lichtbruin vanbuiten. Verreweg van egaal bruin gekleurd, nee een behoorlijk intensiteitsverschil qua plaatselijke rookopname. Hoe kan het ook anders, aangezien je het te roken stuk nooit zo gelegen krijgt op je roostertje boven de houtsnippers, of thee dit keer, dat het volkomen gelijkmatig aan alle zijden hetzelfde effect oplevert. Nou ja, haar creaties zijn los van deze 'huis'gerookte kip fenomenaal. Ik houd het er maar op dat ik die dag een creatie geserveerd kreeg op een basis van een drukbezette dag met een super om de hoek en wat schroom vanwege haar gekochte waar. Evenals de hummes trouwens, waarbij ik ook mijn twijfel had of deze huisgefabriceerd was. Nogmaals, los van de origine van de hapjes, het was een heerlijke avond waarbij ik me slechts hoefde te storen aan mijn kritische smaakvermogen en productkennis. Het zij zo, de keerzijde van een onvermoeibare smikkelaar.
Het rookproces heb ik al eens eerder beschreven volgens mij, bij de zalm geloof ik. Voor deze wijze heb ik als enig verschil de wok gebruikt en als rookwaar: zwarte thee in combi met muntthee (een mix van allerlei munt en citroenmelisse). Schaf hiervoor een écht kipje aan, geen onbetrouwbare kip uit de super waarvan je de minderwaardige herkomst goed opmerkt en met name kunt proeven. Échte kip dus, biologische scharrelkip van de Groene weg bijvoorbeeld. Wel betaal je er de volle pond voor, schrik niet, het bijna 5x zo duur dan de zogenaamde reguliere kip. Maar zo zijn de kosten van vlees nu eenmaal, het goedkope van de super is abnormaal.
Wees zuinig met de thee, 1el is vaak al voldoende om genoeg rook te creeeren. De gaartijd is afhankelijk van de dikte van de kip. Wrijf de kip voortijdig goed in met zout en peper of marineer haar eerst.
Bonne chance maar weer!
maandag 7 juli 2008
eenvoudige vispot obv verse tomaat
Het weer kan gekke fratsen uithalen. Nederland staat er zonder meer bekend om. Zo was het vorige week, als ik me niet vergis woensdag, plots 30+ Celcius, een omstandigheid waarbij functioneren in het algemeen al gauw lastig wordt. Ieder arm of been wat je uitstrekt lijkt zowaar een heldhaftigheid. De zon heeft haar plek verruilt van aanbidder naar stalker, poezen rollen van gekte over de vloer voor verkoeling, vogels die met wijdopen vleugels en snavels naar adem happen en ik die zo gek is toch de fiets te pakken voor een verhit tochtje afzien. Het blijft tenslotte een schaars voorkomen, dit warme weer, dus voel ik me verplicht ervan te 'genieten' en zo zit ik dus puffend op de fiets. Ach, overdrijven is ook een vak. Ik geef toe, warm weer boven de 30 is niet altijd plesant, maar over het algemeen best wel en vooral wanneer het zoals deze dag écht 1 dag betreft, vind ik het heerlijk en geniet ik volop.
Mooi aan deze warme omstandigheden is de nostalgie en kleine weemoed naar jeugdtijden. Fietsend over een smal kiezelpaadje door het Drentse landschap met aan mijn linkerzijde ongerept grasland en aan mijn rechterzijde een droog zandpad, vliegen er aan één stuk door talloze beelden, herrinneringen en geuren voorbij. De smaak van zuring, het gevoel van het veld als matras, het vooruitzicht van het einde van de dag wanneer de maaltijd buiten geserveerd wordt. Fantastische beelden vol gevoel van zorgeloosheid en vrijheid. Een warme dag als deze is ongetwijfeld een voortreffelijke bron voor even wegwaaien naar andere tijden, andere werelden.
Zomervakantie, een periode van 6 weken waarbij je enkel buiten was, met Frans de favoriete speelkameraad. Frans' vader was boer in de agrarische landbouw en ik woonde een paar boerderijen verderop, echter geen agrarische activiteit daar afgezien van een wildgroei van planten en bomen, wat ganzen, kippen, een geit en een lading katten. Een jaar of 9 was ik en we trokken het veld vrijwel dagelijks in. Vaak zochten we een graanveld of gewoon hoog grasland, voorwaarde was alleen dat het nog niet geraakt was door een of ander machien. Vervolgens zorgden we dan eerst dat we in dit stuk veld een plek vonden die dienst kon doen als thuisbasis voor die dag, de plek werd mooi rond geplet en moest ook kunnen fungeren als schuilplaats voor onze koekjes, appels en flessen sap die we op een groenrood kleed legden. Nu kon het spel beginnen. Vanuit deze plek was het de bedoeling paden te banen, op je knieen en alleen heel af en toe je hoofd boven het gras of graan uit, we mochten onder geen beding gezien worden. Voor de betreffende boer van het stukje land ten spijt, het resultaat was namelijk altijd een immens doolhof van gangen van geplet gras of graan door het gehele veld. Heerlijk vonden wij het, het enige waar we ons druk om maakten was je goed kunnen verstoppen, koekjes en andere zoete dingen eten en wedstrijdje doen wie het eerst terug was in het hol. Wanneer auto's naderden, op de weg waaraan het veld lag, was het zaak zo snel mogelijk terug naar het hol te kruipen eer de auto voorbij was en niemand die je mocht zien. Was je niet, voor de auto voorbij raasde, op tijd in het hol dan moest je voor straf je broek naar beneden trekken en je edele deel tonen! Haha, ik weet het nog goed, het was (kinderlijke) spanning in al zijn facetten.
De smaak van zuring en het suizen van het graan komt weer bij me boven als ik op zo'n warme dag wat rond fiets. Mijn doel is dan een grasveld te zoeken die nog in tact is, dus met een hoogte van in ieder geval een halve meter gras en andere weideplanten. Ik installeer me er middenin met in gedachten dat niemand, los van een af en toe overvliegend vliegtuigje, me kan zien. Even lekker zwelgen in de zomer en al haar herinneringen.
Voordat ik weer doorfiets heb ik alvast een maaltijd voorbereid. Wat doe je onder warme omstandigheden met de 'warme' maaltijd, de o zo heerlijke avondinluiding? Zonder de winkel aan te hoeven doen heb ik een geschikte maaltijd gevonden in een combinatie van zeevruchten gegaard in een frisse tomatenstoof met veel knoflook, limoen en dille Hiernaast een foto van een variatie obv paprika, tomaat, dragon en dikke stukken vis. Daarbij is het lekker om nieuwe in de schil gekookte aardappeltjes erbij te eten. Deze zijn apart lekker, maar ook in de stoof ondergedompeld op je bord, het neemt heerlijk het vocht een beetje op en heeft een fijne structuur. Beetje peterselie over de piepers en wat versgemalen witte peper en je bent klaar (op de foto gebakken ui, knoflook en de verse parcel). Naar believen maak je deze maaltijd helemaal af door er een salade bij te serveren van sla met zachte smaak zoals veldsla of romaine icm pittige rucola, waarin avocado, wat zoets zoals druiven of frambozen en hierover wat verse rauwmelkse geitenkaas, bettine blanc bijv. Als dressing iets fruitigs op basis van een jam, siroop of stroop icm rode wijnazijn, balsamico en fijne olie.
Beschrijving bereiding volgt!
Ook dit keer had het weer weer het voorspelbare wisselvallige karakter, de volgende dag zakte het kwik weer naar een koele natte 20 graden. De alledaagse werkelijkheid voert weer haar boventoon, gekleurd met een onoverkomelijk verlangen naar de volgende fijne warme dag!
donderdag 3 juli 2008
vriendschap?
Hoe verwarrend is vriendschap?! Nou, wat mij betreft ontzettend. Zou er zoiets als een boek bestaan waarin de normen werd vastgesteld, ik zou het direct aanschaffen! Bossen van intriges, valkuilen van verwachtingen, doolhoven van onbegrip. Op zijn zachtst gezegd, een warboel van allerlei emotionele toonhoogten. "De 10 geboden uit de wollige wereld van vriendschap" is dat niet wat?
Iedere mens heeft zo zijn eigen beeld van vriendschap. En het behelst nogal wat, deze kosmos der vriendschap. Zo krijg je te maken met dingen als: verdriet, intimiteit, plezier, ontroering, verontwaardiging, verlies, het hebben van een klankbord, teleurstelling, jaloezie, strijd, allerlei pijn, concurrentie, erkenning, geborgenheid en zelfs licht erotische aantrekkingskracht. Noem maar op! Of je nu puur een klankbordtechnisch vriendschapsbehoevend mens bent of iemand die intimiteit en geborgenheid zoekt, iedereen heeft te maken met de ongeschreven regels van vriendschap. En niemand kent ze eigenlijk echt, die regels. Het lijkt eenvoudig, "het is er of het is er niet" is vaak een stelregel. Nee, noem het maar gewoon vrij complex of nog beter: hoogst verwarrend ingewikkeld.
Nu kroop ik vanochtend na het lezen van de krant en het nuttigen van mijn ontbijt ritueelsgewijs weer achter de laptop. Eerst even de mail controleren en dan nog even wat favoriete pagina's bij langs op zoek naar wat nieuws in de wereld van muziek, eten et cetera. Verder dan mijn mailbox kwam ik vandaag echter niet. Ik bleef steken bij een, let wel, verwacht antwoord van een vriendin van me.
Ze heeft onlangs contact gezocht via e-mail waarin ze blijk gaf van een ongenoegen en een niet gering onbegrip. Het had te maken met het feit dat we elkaar al geruime tijd niet hadden gesproken of gezien. Waarom, en dergelijke afgeleiden daarvan laat ik hier verder achterwege. Het komt er kort gezegd op neer dat daar nu even geen ruimte voor is.
Dus, ik heb direct geantwoord en kort erna zat ik tevreden over mijn reactie en zelfs lichtelijk opgelucht nog even na te denken over ons en dat het toch echt niet uitmaakt hoe vaak we elkaar zien. In de veronderstelling dat ik er goed aan gedaan had haar te voorzien in antwoorden aangaande haar onbegrip. Misschien had ik haar ongenoegen zelfs wel verminderd of weggenomen. Ja, ik voelde me er goed bij. Contact en kwantiteit in de vriendschap mag toch geen motief zijn voor herwaardering van de basis van een vriendschap?
Maar niets was minder waar, het verwachtte bericht had een andere kleur dan het verzachtend roze.
Het tegenovergestelde van opluchting gebeurde. Vanochtend was ik, zacht gezegd, vrij ontdaan toen ik haar reactie tot me nam. Een bak teleurstelling werd over mee heen gegooid. Ik was er doorweekt van, de teleurstelling en het gevoel niet begrepen te worden. Het voelde alsof ik via het lezen van haar schrijven me meer en meer van haar verwijderde. Boos, verontwaardigd: ze snapt er werkelijk niets van! Met de ongemerkte snelheid van een windvlaag werd bijna (het beeld van) onze vriendschap gewist.
Hallo?! Wat gebeurt me nu? In wat voor schijnwereld bevindt onze vriendschap zich?
Twee werelden, twee interpretaties, twee achtergronden, twee zielen, twee vrouwen, kan dat goed uitpakken? Misschien niet nee, het is geen simpele combinatie! Het is een magische formule, logica is niet aan de orde. Pure gevaarlijke interpretatie. Hoe kan ik toch zo een onwerkelijk beeld hebben gehad van onze band?
Heftig geschrokken en ontdaan sloot ik de mail even af. De eerste emoties bij grote teleurstelling en ontsteltenis moet je altijd even uit laten razen. Die wetenschap heb ik inmiddels wel. Poeh... Even schrikken en kort erna dan toch maar slikken.
Dit voorval doet me denken aan een les die ik eens ik een boek trof: nachttrein naar Lissabon. Ik weet niet meer precies hoe het erin naar voren kwam, maar het ging om teleurstelling vs verwachting. Hoe ontstaat dat en is het niet altijd een eenzame kwestie? In dit geval, mijn geval, gaat het om mijn teleurstelling. Ik had de verwachting dat het, los van of we elkaar tot op de graat kennen, wel goed zat met ons. Dit beeld, wat ik toch ergens vandaan heb getrokken, klopt dus niet. Het gaat om de vraag: Wat zit er achter die teleurstelling? Wat zit erachter? Welke motieven en is dit zuiver en erken je dit? Kun je iemand teleurstellen of kan je jezelf enkel teleurstellen? En wat is zuiverheid dan? Laat ik me beinvloeden door iemand, iets of een (onzuivere) emotie in mezelf?
De antwoorden laat ik hier maar achterwege. Waar het in het algemeen op neerkomt is dat vriendschap niet eenvoudig en/of vrijblijvend is. Het kost je wat en kan je ook veel opleveren. Het is veelal gebaseerd op emoties en interpretaties van 2 of meer mensen. Emoties zijn sterk en kunnen zeer overheersend zijn. Ratio komt zelden automatisch op de eerste plaats binnen. Door in ieder geval 1 stelregel te hanteren: het blijven 'wantrouwen' van je gevoelens samen met openheid en eerlijkheid, doet je volgens mij heel wat vriendschapsschade en verkwisting van tijd voorkomen.
Het mooie van vriendschap is uiteraard ook dat het een uiterst heldere spiegel kan zijn. Je leert jezelf niet beter kennen dan door de ogen van een ander mee te kijken. Niet alleen elkaar leren kennen, het is met name een kwestie van jezelf leren kennen. Duidelijkheid en helderheid is hier een zeker hulpzame hand bij. En dat heeft ze me geboden, deze vriendin!
Dus, wat me in 1e instantie vrij ontsteld in de stoel achterliet doet me ook goed en geeft me waardevolle kennis. De illusie die ik schijnbaar had, dat er begrip was en dat we ook zonder contact zouden blijven bestaan, klopte niet. We hebben een ander niveau bereikt in onze band. Elkaar vaak zien, alledaagse kleinigheden delen is er niet meer bij.
Wat een wending, van hevige verontwaardiging en onrust naar ook een beetje opluchting en berusting. De werkelijkheid is weer wat bijgeschaafd en mijn idee van onze vriendschap is gecorrigeerd. Ongeacht of zij nu in bezit is van antwoorden en verlost is van haar ongenoegen, hoe hardvochtig dat ook is, het heeft mij een stap verder gebracht in de werkelijkheid.
Ik verklap het maar. We hebben erna nog weer even contact gehad en zij, de vriendin, ziet nu tevens een andere horizon wat betreft onze vriendschap. Ze is zich ervan bewust dat ook haar ongenoegen voortkomt uit in tunnels gevormde denkbeelden en ergernis op eigen terrein.
Hoe bestendig en waardevol onze vriendschap nu uiteindelijk is, is natuurlijk een andere vraag... Het feit is dat we weer een schijnbeeld armer zijn.
Illusies zijn ballast. Zelfbedrog is stilstand op de persoonlijke ladder.
Iedere mens heeft zo zijn eigen beeld van vriendschap. En het behelst nogal wat, deze kosmos der vriendschap. Zo krijg je te maken met dingen als: verdriet, intimiteit, plezier, ontroering, verontwaardiging, verlies, het hebben van een klankbord, teleurstelling, jaloezie, strijd, allerlei pijn, concurrentie, erkenning, geborgenheid en zelfs licht erotische aantrekkingskracht. Noem maar op! Of je nu puur een klankbordtechnisch vriendschapsbehoevend mens bent of iemand die intimiteit en geborgenheid zoekt, iedereen heeft te maken met de ongeschreven regels van vriendschap. En niemand kent ze eigenlijk echt, die regels. Het lijkt eenvoudig, "het is er of het is er niet" is vaak een stelregel. Nee, noem het maar gewoon vrij complex of nog beter: hoogst verwarrend ingewikkeld.
Nu kroop ik vanochtend na het lezen van de krant en het nuttigen van mijn ontbijt ritueelsgewijs weer achter de laptop. Eerst even de mail controleren en dan nog even wat favoriete pagina's bij langs op zoek naar wat nieuws in de wereld van muziek, eten et cetera. Verder dan mijn mailbox kwam ik vandaag echter niet. Ik bleef steken bij een, let wel, verwacht antwoord van een vriendin van me.
Ze heeft onlangs contact gezocht via e-mail waarin ze blijk gaf van een ongenoegen en een niet gering onbegrip. Het had te maken met het feit dat we elkaar al geruime tijd niet hadden gesproken of gezien. Waarom, en dergelijke afgeleiden daarvan laat ik hier verder achterwege. Het komt er kort gezegd op neer dat daar nu even geen ruimte voor is.
Dus, ik heb direct geantwoord en kort erna zat ik tevreden over mijn reactie en zelfs lichtelijk opgelucht nog even na te denken over ons en dat het toch echt niet uitmaakt hoe vaak we elkaar zien. In de veronderstelling dat ik er goed aan gedaan had haar te voorzien in antwoorden aangaande haar onbegrip. Misschien had ik haar ongenoegen zelfs wel verminderd of weggenomen. Ja, ik voelde me er goed bij. Contact en kwantiteit in de vriendschap mag toch geen motief zijn voor herwaardering van de basis van een vriendschap?
Maar niets was minder waar, het verwachtte bericht had een andere kleur dan het verzachtend roze.
Het tegenovergestelde van opluchting gebeurde. Vanochtend was ik, zacht gezegd, vrij ontdaan toen ik haar reactie tot me nam. Een bak teleurstelling werd over mee heen gegooid. Ik was er doorweekt van, de teleurstelling en het gevoel niet begrepen te worden. Het voelde alsof ik via het lezen van haar schrijven me meer en meer van haar verwijderde. Boos, verontwaardigd: ze snapt er werkelijk niets van! Met de ongemerkte snelheid van een windvlaag werd bijna (het beeld van) onze vriendschap gewist.
Hallo?! Wat gebeurt me nu? In wat voor schijnwereld bevindt onze vriendschap zich?
Twee werelden, twee interpretaties, twee achtergronden, twee zielen, twee vrouwen, kan dat goed uitpakken? Misschien niet nee, het is geen simpele combinatie! Het is een magische formule, logica is niet aan de orde. Pure gevaarlijke interpretatie. Hoe kan ik toch zo een onwerkelijk beeld hebben gehad van onze band?
Heftig geschrokken en ontdaan sloot ik de mail even af. De eerste emoties bij grote teleurstelling en ontsteltenis moet je altijd even uit laten razen. Die wetenschap heb ik inmiddels wel. Poeh... Even schrikken en kort erna dan toch maar slikken.
Dit voorval doet me denken aan een les die ik eens ik een boek trof: nachttrein naar Lissabon. Ik weet niet meer precies hoe het erin naar voren kwam, maar het ging om teleurstelling vs verwachting. Hoe ontstaat dat en is het niet altijd een eenzame kwestie? In dit geval, mijn geval, gaat het om mijn teleurstelling. Ik had de verwachting dat het, los van of we elkaar tot op de graat kennen, wel goed zat met ons. Dit beeld, wat ik toch ergens vandaan heb getrokken, klopt dus niet. Het gaat om de vraag: Wat zit er achter die teleurstelling? Wat zit erachter? Welke motieven en is dit zuiver en erken je dit? Kun je iemand teleurstellen of kan je jezelf enkel teleurstellen? En wat is zuiverheid dan? Laat ik me beinvloeden door iemand, iets of een (onzuivere) emotie in mezelf?
De antwoorden laat ik hier maar achterwege. Waar het in het algemeen op neerkomt is dat vriendschap niet eenvoudig en/of vrijblijvend is. Het kost je wat en kan je ook veel opleveren. Het is veelal gebaseerd op emoties en interpretaties van 2 of meer mensen. Emoties zijn sterk en kunnen zeer overheersend zijn. Ratio komt zelden automatisch op de eerste plaats binnen. Door in ieder geval 1 stelregel te hanteren: het blijven 'wantrouwen' van je gevoelens samen met openheid en eerlijkheid, doet je volgens mij heel wat vriendschapsschade en verkwisting van tijd voorkomen.
Het mooie van vriendschap is uiteraard ook dat het een uiterst heldere spiegel kan zijn. Je leert jezelf niet beter kennen dan door de ogen van een ander mee te kijken. Niet alleen elkaar leren kennen, het is met name een kwestie van jezelf leren kennen. Duidelijkheid en helderheid is hier een zeker hulpzame hand bij. En dat heeft ze me geboden, deze vriendin!
Dus, wat me in 1e instantie vrij ontsteld in de stoel achterliet doet me ook goed en geeft me waardevolle kennis. De illusie die ik schijnbaar had, dat er begrip was en dat we ook zonder contact zouden blijven bestaan, klopte niet. We hebben een ander niveau bereikt in onze band. Elkaar vaak zien, alledaagse kleinigheden delen is er niet meer bij.
Wat een wending, van hevige verontwaardiging en onrust naar ook een beetje opluchting en berusting. De werkelijkheid is weer wat bijgeschaafd en mijn idee van onze vriendschap is gecorrigeerd. Ongeacht of zij nu in bezit is van antwoorden en verlost is van haar ongenoegen, hoe hardvochtig dat ook is, het heeft mij een stap verder gebracht in de werkelijkheid.
Ik verklap het maar. We hebben erna nog weer even contact gehad en zij, de vriendin, ziet nu tevens een andere horizon wat betreft onze vriendschap. Ze is zich ervan bewust dat ook haar ongenoegen voortkomt uit in tunnels gevormde denkbeelden en ergernis op eigen terrein.
Hoe bestendig en waardevol onze vriendschap nu uiteindelijk is, is natuurlijk een andere vraag... Het feit is dat we weer een schijnbeeld armer zijn.
Illusies zijn ballast. Zelfbedrog is stilstand op de persoonlijke ladder.
woensdag 2 juli 2008
afstand
De wereld is klein
Zo klein als het toen was
toen jij nog klein was
Traag, dat is ze ook
Zo traag als de slak
met haar langzaam voorbij trekkende spoor
Mijn wereld
Mijn langzame wereld
Mijn wereld
Mijn veilige wereld
Mijn wereld
Mijn kleine wereld
Dit is mijn wereld van afstand
Zo klein als het toen was
toen jij nog klein was
Traag, dat is ze ook
Zo traag als de slak
met haar langzaam voorbij trekkende spoor
Mijn wereld
Mijn langzame wereld
Mijn wereld
Mijn veilige wereld
Mijn wereld
Mijn kleine wereld
Dit is mijn wereld van afstand
dinsdag 1 juli 2008
warme licht gerookte verse zalm
Op het menu stond de forel. Helaas, bemachtiging daarvan werd lastig. Een fors stuk haas van de zalm is het uiteindelijk geworden. Je kunt natuurlijk ook niet verwachten dat wanneer er geen markt is, de supermarkt de forel aanlevert. Nou ja, heel eerlijk gezegd had het allemaal best gekund, maar dat zou betekenen dat ik een fikse fietstocht naar de andere kant van de stad had moeten maken... En na de einde-middag-borrel is daar nu net niet voldoende puf meer voor. Maar geen ontevredenheid wat de vis betreft, we hebben gesmuld gisteren. Het is een uitzonderlijk lekker stuk zalm geworden en dan overdrijf ik niet! Dit forelsubstituut heeft een eetmoment met ontroering opgeleverd.
Dus, aan de slag!
Warm licht gerookt haasje van de zalm met een frisse compositie van tuinerwtjes, sperzieboontjes, sinaasappel, kappertjes en verse munt. Voor de balans en de structuur hierbij bijv. een eenvoudige pasta serveren.
Ik ben niet in het bezit van een rookoven dus hieronder volgt uitgebreid een alternatieve rookwijze zonder professioneel oventje. Het blijft erg eenvoudig hoor! Een ruim half uur niet meer, trek je er hoogstens voor uit.
Benodigdheden voor dit maal, de hardware:
- gietijzeren braadpan incl. deksel (bij voorkeur, maar kan ook in andere robuuste pan)
- roostertje die erin past
- alu-folie
- houtsnippers, bijv. Cameron smoker: Alder (geen onbekende, nee specifieke keukenhoutsnippers, veel hout is namelijk geinpregneerd met diverse chemische ongezonde goedjes)
- bordje tbv opvang vetdruipers
De software (waar mogelijk liefst bio):
- dikke stukken zalmhaas (pakweg 3-4cm dik)
- zeezout en vers gemalen witte peper
salade
- tuinerwtjes (vers of diepvries)
- sperziebonen (vers of gebroken uit diepvries)
- 2 sinaasappels, ontveld in partjes
- +- 1el kappertjes incl. wat vocht
- +- 2el gesnipperde muntblaadjes (wollige of de reguliere)
- 1tl gedroogde varia van muntthee (marok: het blauwe huis bij de natuurwinkel)
pasta
- wat je het lekkerst vindt
- daarover simpel wat fijne olie (ik gebruik koudgeperste zonnebloemolie, is rijk van smaak, beetje notig en echt vol zonnebloempitjes, heerlijk en evenzo gezond als de (overgewaardeerde) huis-tuin-en-keuken olijfolie.
- vers gehakte peterselie (liefst platte, is sterker van smaak en steviger)
- vers gemalen zout/peper
Handelingen:
Bereid allereerst de rookpan voor. Bedek de pan vanbinnen met alufolie, doe dit uitvoerig, het kan geen kwaad als je het gehele binnenvlak pakt, aangezien de rook dan minder kans heeft in de beschadigde plekken van de pan te kruipen. Je wilt vast je pan nog eens gebruiken voor andere maaltjes zonder rooksmaak.. Strooi er ongeveer 1 el houtsnippers op. Plaats daarboven alvast het druipbordje. Ik heb 3 dikke bouten gebruikt om het zwevend te krijgen.
Wrijf de zalm in met het zout en peper, niet teveel, de rook is al een intense smaakmaker. Laat staan.
Intussen blancheer je de erwten en bonen, bonen net iets langer dan de erwten. Beide dienen frisgroen en knapperig te blijven. Hoelang het blancheerproces duurt is altijd een kwestie van proeven en proberen. Houd rekening met ongeveer 3min voor erwten en de bonen hebben iets van 5min. nodig. Vervolgens deze direct koud spoelen, hiermee behoud je de prachtige groene kleur en gaart het zeker niet na.
Doe ze alvast in de slakom, doe er de sinaasappelpartjes bij en druk het sap er tevens bovenuit. Laat staan.
Steek ondertussen het vuur onder de rookpan aan (hoog!) en doe het deksel erop, misschien op een iets kleine kier voor de trek. Check af en toe. Wanneer een beste pluim is ontstaan, geen bijna onzichtbaar rookwalmpje, nee echt een ferme pluim, doe dan de zalm (op het rooster) in de pan en laat het even, op gevoel en blijven checken uiteraard, op hoog vuur roken. Na ong. 10 min (hangt altijd af van de omvang van stuk te roken waar) vuur wat zachter draaien en nog 10 min. laten roken.
De pasta heb je onderwijl kunnen koken en dit is inmiddels op smaak en staat op tafel. De salade is afgemaakt met de munt, kappers en zout/ peper.
De wijn! Eerder sprak ik over een Riesling, echter dit was nog in het geval van de forel. Ik pak er nu een Chardonnay en wel de Reserva van Lurton uit de Mendoza (Argentinie), verkrijgbaar bij Gastrovino voor 9,95 euro. Deze zware jongen doet het goed bij de zalm. Het eikenhout (vanille) van de wijn sluit goed aan bij het stroperige (werkelijk!) rookje van de vis en te zwaar is hij toch ook weer niet, ondanks zijn alco-percentage van 14,5. Ook proef ik er duidelijk wat, zoals men dat zegt, mineraligheid in en iets groenwit fris van appel, zoals granny. Dat frisse mineralige is bij deze met name heerlijk.
Al met al erg lekker! De zalm was voortreffelijk. Precies de juiste gaarheid, iets roze ban binnen en van buiten een licht knapperig bruin kleurtje van het rookproces met in de verte een smaak van stroop. Vooral het zoutige, het vet en de stroop/caramel hint vond ik fantastisch!
Het had zoals ik al eerder zei het niveau van ontroering zoals ik dat ook heb met truffel en bepaalde olie, bijv. abrikozenpitolie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
